“Durf je te zeggen dat je gelukkig bent?”, vraagt Jan Jaap aan Jackie in deze vierde en laatste aflevering over anorexia. Ze twijfelt geen moment: “Zeker!” Jan Jaap was er even stil van, en ik denk dat jij, luisteraar dat ook bent. Dit te kunnen zeggen na de jarenlange lijdensweg die ze heeft afgelegd, al die tijd in de ban van de onbeheersbare kracht en macht die anorexia heet. En toch… langzaam maar zeker weet ze de grip op haar leven terug te veroveren. Het besef dringt bij haar door dat ze goed voor zichzelf moet zorgen, haar bewustzijn groeit, de zoektocht wordt steeds meer een vindtocht. Ze durft nu haar kwetsbaarheid te tonen, het maakt haar sterker en zelfbewuster. Nee, ze zal nooit meer op deze manier terugvallen, daar durft ze haar hand voor in het vuur te steken. Jackie geeft in deze aflevering ook goede adviezen aan ouders en directbetrokkenen van annorexia-zieken. In het belang van de zieke maar vooral ook en vooral in hun eigenbelang. Wat haar vooral heeft geholpen is de opmerking: ‘Soms moet je accepteren dat je het even niet zelf kan en dat iemand anders beter weet wat goed voor jou is”. Haar levensmotto: Je hoeft het niet alleen te doen maar je moet het wel zelf doen!

In dit tweede gesprek over de duivelse ziekte anorexia, vertelt Jackie over haar ervaringen tijdens de eerste opname. Nog even dacht ze dat ze zelf van haar ziekte kon afkomen. Vooral na enkele keren ingeklapt te zijn was ze zo gemotiveerd om er voorgoed mee af te rekenen. Maar het lukte haar niet. De kracht die haar van het eten afhield was zoveel sterker dan zijzelf. En toch, zelfs in de kliniek begreep ze aanvankelijk niet waarom ze daar was: ”Zo slecht ging het toch niet met mij…?” Uiteindelijk bracht o.a. haar sterke behoefte om aan anderen te laten zien dat ze haar best deed, haar toch aan het eten. Hopelijk helpt het verhaal van Jackie andere lotgenoten en hun omgeving om de weg te vinden naar de overwinning op deze ziekte.