Johann Sebastian Bach wordt gezien als een van de ‘aartsvaders’ van de westerse muziekkunst. Hij was organist, klavecinist, violist en componist. Daarnaast was hij leraar. Bach werkte afwisselend in dienst van hof en kerk, met name in Dresden, Cöthen en Leipzig. Zo was hij in Leipzig als musicus en schoolhoofd verbonden aan de Thomaskerk. Als componist was Bach een briljant theoreticus, voor wie de regels van het quadrivium altijd centraal hebben gestaan en voor wie muziek een vorm van wiskunde was. Toch had zijn belijdenis als Lutheraan evenzeer grote weerslag op zijn werk.

Voor de hedendaagse luisteraar is de muziek van Bach echter niet uitsluitend pragmatisch - volgens de regels van het spel - maar ook uitermate emotioneel. Of Bach de emoties die wij er in herkennen bewust als zodanig heeft willen uitdragen, is moeilijk na te gaan. Hij was zeker geen man zonder emoties, daar kunnen we zeker van zijn. Maar de uitdrukkingskracht van zijn muziek is wellicht toch eerder het resultaat van zijn veelal cerebrale compositieprocessen dan van een bewuste romantische verhaalkunst. Toch is voor ons moderne luisteraars dat laatste nu juist wat we in zijn muziek herkennen en dat ons tegelijk fascineert als ontroert: het samengaan van een groot intellect met een overdaad aan expressiviteit.

In zes colleges van een uur geeft Leo Samama een uiteenzetting van het leven, het denken en het werk van deze grootmeester van de toonkunst. Hij maakt gebruik van muziekfragmenten van CD en op de piano.